Tineke Ceelen: “Na de dieren volgden de jonge kinderen”

Kom in actie tegen honger

De baby haalde moeizaam adem. Een jongetje van hooguit een paar maanden, maar hij leek op een oude man. Grote holle ogen. Als het kind met pijnlijk zichtbare moeite inademde, trok zijn kleine borstkas diep samen. De huid slobberde om het kleine lijfje. Huilen deed het manneke niet, daarvoor had hij geen kracht.

Honger, langdurig gebrek aan eten en ernstige ondervoeding was aan de orde van de dag.

Aan de andere kant van het zaaltje zat een meisje op haar bed. Ze lag al lang in het ziekenhuis. Ook zij was broodmager. Vel over been. Maar ze had de energie om te glimlachen, een paar woorden te fluisteren en, alsof ze míj wilde bemoedigen, in mijn hand te knijpen

Ik bezocht de kinderafdeling van een ziekenhuis in de Somalische hoofdstad Mogadishu. Nog maar een paar jaar geleden. Honger, langdurig gebrek aan eten en ernstige ondervoeding was aan de orde van de dag. Kinderen stierven massaal. Kleintjes, jonger dan een jaar of vijf, hebben geen reserves, houden het niet lang vol zonder eten.

Aan de andere kant van de grens, in Kenia, bezweek het vee in grote getalen. Karkassen van kamelen en geiten lagen langs de kant van de weg. Deze beesten waren het kapitaal en de enige bron van inkomsten van de bewoners van dit straatarme gebied. Na de dieren volgden de jonge kinderen.

Ook vandaag sterven de geiten en de kamelen. En ja, ook de kinderen. In Kenia, Somalië en Ethiopië. Klimaatverandering, slecht bestuur, bittere armoede en oorlog in Oekraïne, ‘s werelds graanschuur. De allerarmsten veroorzaken geen uitstoot, hebben geen invloed op de kwaliteit van hun overheid en part noch deel aan de oorlog aan de rand van Europa. Maar zij betalen de allerhoogste prijs: hun kinderen.

Geen kind mag sterven omdat er niet genoeg te eten is. Ik hoop op u te mogen rekenen voor een bijdrage om deze mensen met voedsel of medische zorg te helpen. Dank u wel.

Tineke Ceelen
Directeur Stichting Vluchteling