Arne en Brendan in vijf maanden te voet naar Istanbul

Brendan en Arne (beiden 19 jaar) vertrekken op 20 juni en vertellen: “Hoe zou het zijn om in hun schoenen te staan? Duizenden kilometers te moeten lopen om een veilig land te bereiken, een land waar je in vrede kan leven zonder dat je dag -in dag-uit doodsangsten meemaakt? Dat willen wij niet nadoen maar gewoon een fractie daarvan zelf ervaren.”

Na twee maanden went je lichaam

De wandeltocht bleek een behoorlijke onderneming. Brendan: ‘Je kunt je niet goed voorbereiden op zoiets. Je kunt van tevoren zeggen: we moeten dit en dit doen. Maar je bent bijna een halfjaar weg en er zijn continu ontwikkelingen waarop je niet hebt geanticipeerd.’

Arne schetst een doorsnee dag: ‘We stonden om 07:00 uur op, om 09:00 uur gingen we weg, lopen tot zes uur ’s middags. Eigenlijk een soort werkdag. Je doet niets anders dan lopen. Bij je eindbestemming ga je eten en slapen. Het ging eigenlijk heel erg goed.”’

‘De eerste twee maanden waren echt verschrikkelijk’, vervolgt Arne. ‘Je hebt spijt van elke beslissing die je maakt. Waar ben ik aan begonnen? Ik wilde zo snel mogelijk weer terug. Uiteindelijk heb je allebei een doel en daar werk je naartoe. Na twee maanden begint je lichaam te wennen. Mentaal ben je gefocust. Je gaat van punt tot punt.’

De reis was ook niet zonder gevaar. Arne: ‘Het is niet alsof het wandelen heel idyllisch is door de mooie natuur. Het is heel vaak gewoon langs een autoweg. Enorme vrachtwagens, heen en weer razende auto’s. Het is eigenlijk een wonder dat ik hier nog loop.’ ‘Toen ik in Tsjechië was dacht ik: ik ga m’n benen breken, beroofd worden of aangereden worden. Dat is gelukkig allemaal niet gebeurd.’

Play

Monsterlijke honden

Het gevaarlijkst waren de wilde honden. Brendan: ‘Er zijn veel loslopende honden, vooral in Bulgarije en Turkije. Die beesten zijn monsterlijk en kunnen je zo vermoorden als ze zin hebben. Het is goed gegaan, maar was een paar keer kantje boord. Ik heb vaak gedacht dat we als statistiek zouden eindigen. De zoveelste die doodgaat op reis.’ Op wilde honden hadden ze zich goed voorbereid. Zo hadden de mannen hondenbrokjes en, voor het uiterste geval, pepperspray bij zich. Brendan: ‘Dat hebben we gelukkig niet hoeven gebruiken.

Niemand dacht dat we het zouden halen

Onze familie en vrienden hadden er een hard hoofd in. ‘Niemand had er vertrouwen in dat we het zouden halen’, lacht Arne. ‘Mijn vader zei: ik zou het goed begrijpen als jullie in Wenen zeggen: het is wel mooi geweest. Juist dat motiveerde ons om door te gaan.’

‘En dat niet alleen, ook het goede doel hielp ze om het ene been telkens weer voor het andere te zetten. ‘Denken aan de vluchtelingen heeft ons door de reis gepusht. Deze mensen hebben het geld hard nodig en hebben het veel moeilijker dan wij nu. Dan gaan we niet stoppen in Assen,‘ vertelt Arne.

De reis betekende veel voor de vrienden: Arne: ‘Ik kan niet zeggen dat ik nu echt veranderd ben hierdoor, maar ik ben wel gaan beseffen hoe bevoorrecht wij zijn. Tegen ons was bijna iedereen aardig. Dat is heel anders dan hoe de vluchtelingen worden benaderd.’

Een hartverwarmend avontuur. Met jullie gift kunnen we echt iets betekenen voor vluchtelingen in nood. Voor al jullie inspanningen wil ik jullie dan ook ontzettend bedanken.

Directeur Tineke Ceelen

Met hun voettocht zamelden ze een prachtig bedrag op voor Stichting Vluchteling. “We hebben 6.500 euro opgehaald“, vertelt Arne trots. “We waren al blij geweest met 1.000 euro.” Op 18 november kwamen de jongens weer thuis.

Bron: RTV Noord. Foto: Sikkom.