Geen trots maar schaamte: reactie op het Hoofdlijnenakkoord
Vanochtend werden in Den Haag de hoofdlijnen van het voorlopige regeerakkoord gepresenteerd. Het motto van het akkoord luidt 'hoop, lef en trots'. Wij maken ons echter grote zorgen over het gebrek aan menselijkheid en het lot van mensen op de vlucht.
Het is verdrietig dat ‘het strengste asielbeleid ooit’ met trots gepresenteerd wordt. Met het Hoofdlijnenakkoord willen de partijen de opvang voor vluchtelingen zo veel mogelijk uitbesteden aan andere landen, binnen en buiten Europa. Het budget voor de opvang in landen die zich geconfronteerd zien met de grootste aantallen mensen op de vlucht wordt echter fors gekort. Opnieuw wordt het excuus gebruikt dat Nederland te maken heeft met een asielcrisis, terwijl er sprake is van een zelf gecreëerd opvangprobleem.
Het belang van noodhulp wereldwijd wordt steeds groter. Kijk naar de miljoenen mensen op de vlucht door conflicten in Syrië, Soedan, Congo en Oekraïne, die worden opgevangen in straatarme buurlanden; denk aan Tsjaad, de Centraal Afrikaanse Republiek en Libanon. In die landen leven grote delen van de bevolking onder de armoedegrens. Door dit akkoord kunnen zij in de toekomst steeds minder rekenen op de solidariteit van Nederland.
Wij zijn niet trots maar beschaamd door het gebrek aan medemenselijkheid met de meest kwetsbaren in dit akkoord: mannen, vrouwen en kinderen op de vlucht.
Tineke Ceelen, directeur van Stichting Vluchteling
