Hulpverlener aan het woord: Remco vervoert medicatie naar Oekraïne
Zijn moeder vond het heel erg spannend dat-ie naar Oekraïne wilde. Zijn vriendin trouwens ook, maar die wist ook dat als haar vriend eenmaal iets in zijn hoofd heeft, hij daar toch niet meer vanaf te brengen is. Dus ging vrachtwagenchauffeur Remco Kompier (42) met een vrachtwagen vol medicijnen van Artsenhulp op weg naar Kyiv. “Ik weet niet wat het is, maar als ik mensen in nood zie, als ik mensen op de vlucht zie, wil ik graag helpen. Dat heb ik altijd gehad.”
Wat hij precies vervoerde, weet-ie niet. Dat doet er voor hem ook niet toe. Hij bracht de medicijnen naar een grote loods in Kyiv en van daaruit werden ze over kleinere busjes verdeeld en naar ziekenhuizen gebracht die een tekort aan spullen hebben. “Het liefst had ik zelf alles naar de plek van bestemming gebracht. Want als ik ergens aan begin, wil ik het ook afmaken. Ik hou niet van allemaal kleine tussenstapjes. Maar dat was te gevaarlijk.”
Vroeger was hij bang in het verkeer
Hoewel Remco vier jaar beroepsmilitair is geweest, was hij nog nooit in oorlogsgebied geweest. “Toen ik zeventien jaar was, zat ik in het leger en werkte ik bij de Transporteenheid. Om daar te kunnen werken, heb je je rijbewijs nodig. Maar ik was bang in het verkeer. Ik was te zenuwachtig en haalde dat papiertje gewoon niet. Vandaar dat ik werd overgeplaatst. Een maand later werden mijn oud-collega’s uitgezonden. Mijn nieuwe collega’s waren net op missie geweest, die gingen voorlopig niet meer. Want in principe zit er minimaal een jaar tussen de verschillende missies. Heel bizar natuurlijk hoe dat allemaal gelopen is. Nu heb ik trouwens alle rijbewijzen die je maar kunt verzinnen. En hé: ik ben nooit het leger in gegaan om te doden, alleen maar om te helpen.”
“Ik voel mee met de mensen die daar wonen”
Om met de vrachtwagen naar Oekraïne te gaan, heb je geduld nodig. Veel geduld. Want bij de grens staat altijd een immense file. Soms duurt het twee tot drie dagen voordat een vrachtwagen de grens over kan. Want álle vrachtwagens, mét en zonder lading, worden gecontroleerd. Maar Remco, die zich wel stierlijk verveeld heeft bij de grens ‘en het was ook nog eens snikheet’, had geluk, zo zegt hij: “Want op de heenweg heb ik maar negen uur hoeven wachten en op de terugweg twaalf.”
Zijn trip naar Oekraïne heeft indruk op Remco gemaakt. “Ik ben nu natuurlijk ook niet in een gebied geweest waar flink gevochten wordt, maar ik heb wel gezien wat oorlog kan aanrichten. En toen ik die zwaar gebombardeerde huizen zag, voelde ik toch een traan opkomen. Ik voel mee met de mensen die daar gewoond hebben.”
“In Kyiv is het op het moment heel rustig. Ik heb zelfs door twee luchtalarmen heen geslapen. Maar toen ik in die holle loods stond waar ik alle spullen moest afleveren, gooide iemand een deur net iets te hard dicht. Ineens stond ik toch helemaal strak. Blijkbaar was ik er in mijn onderbewustzijn dus toch mee bezig dat het gebied waar ik was, misschien niet altijd even veilig is. Dat gevoel hebben mensen in Oekraïne waarschijnlijk altijd. Dat lijkt me zwaar. Heel zwaar.”
Over één ding is Remco heel duidelijk. “Als ze me vragen, ga ik zo nog een keer naar Oekraïne. En als ze me niet vragen, vraag ik het zelf nog een keer.”
Onze noodhulp
Uit de opbrengst van de nationale actie van Giro555 verstrekken we via onze partner Stichting Artsenhulp medicijnen, medische benodigdheden en ander materiaal dat nodig is om toegang tot levensreddende medische zorg te verzekeren in Oekraïne.
