Oproep Tineke Ceelen: Vrijwel geen enkele familie vlucht ongeschonden

Behoorlijk irritant, als dochterlief weer eens een spoor van zand door het huis getrokken heeft na een wandeling over het strand met haar vriendinnen, of een berg troep achterlaat, liefst verspreid door ons hele huis. En toch is zij het allerbelangrijkste in mijn leven. Mijn allergrootste angst betreft háár, mijn kind en direct daarna ook mijn moeder en de rest van mijn familie, dat hen iets overkomt.

Precies dat voelen ook miljoenen vluchtelingen.

De verhalen die ik niet meer uit mijn hoofd en hart krijg gaan over verloren familie, en over oneindige eenzaamheid omdat die allerbelangrijkste er niet meer is. De oude Jezidi man in Irak, die hartverscheurend huilde omdat hij zijn vrouw en dochters niet kon beschermen tegen de extremisten van de Islamitische Staat. Zij verdwenen. Nu, jaren later, vraag ik mij nog altijd af of de man ooit herenigd werd met de vrouwelijke leden van zijn gezin. Diep in mijn hart weet ik dat die kans heel klein is. Duizenden ouders zagen hun dochters meegenomen worden door IS-terroristen om als seksslavin te dienen. Soms waren ze niet eens 10 jaar oud.

Stel het je eens voor, ook zo hartbrekend, dat je je kind niet te eten kunt geven? Dat je geen geld hebt zelfs maar voor die ene maaltijd per dag te zorgen? Miljoenen ouders overkomt het. Nu. Op dit moment. Omdat de voedselprijzen door het dak gaan, door droogte, wanbestuur en de oorlog in Oekraïne.

Je weet dat je kind geen toekomst heeft.

Of dat je je kind niet naar school kunt laten gaan. Dit is het lot van miljoenen vluchtelingenouders. De jaren tikken voorbij, je weet dat je kind geen toekomst heeft, behalve dan eentje in grote armoede. Je kunt er niets aan doen, want je hebt geen geld, geen overheid die voor je zorgt, niets.

Nooit vergeet ik dat jongetje en zijn vader die zich meldden bij onze mobiele kliniek op de grens met Syrië. Het jongetje had een door een ongeluk ernstig misvormde arm, die daardoor onbruikbaar was geworden. Vader wist dat zijn zoon nooit een inkomen zou kunnen verdienen zonder die arm, dat geen enkele vrouw voor zijn kind zou kiezen, dat hij gedoemd was tot een leven vol ellende. Terwijl het probleem oplosbaar was, als de vader wat geld had. Maar dat had hij niet.

Denk het u eens in. Uw kind.

Kinderen, vaders, moeders, ze dragen allemaal een rugzak met zich mee. Letterlijk tijdens de vlucht, maar ook figuurlijk: een rugzak met verhalen van pijn, angst en verdriet. Maar óók gevuld met hoop. Hoop op een veilig thuis. Hoop op een beter toekomst.

Verscheurde gezinnen. We worden er dagelijks mee geconfronteerd. Vrijwel geen enkele familie vlucht ongeschonden. Daarom helpen we. Omdat zij het allerbelangrijkst zijn, kinderen, broers en zussen, vaders en moeders.

Kom in actie voor gezinnen in nood. Mag ik u vragen om een extra bijdrage om deze mensen te helpen met medicijnen, voedsel en psychische hulp? Bedankt.

Tineke Ceelen
Directeur Stichting Vluchteling