Wahid Safari: “Oorlog dwong mij Afghanistan te verlaten”
Wahid was veertien jaar toen hij in 2015 uit Afghanistan vluchtte. Twee oudere jongens uit het dorp gingen met hem mee om zich over hem te ontfermen. Met behulp van mensensmokkelaars werden ze naar Iran gebracht om vandaar uit hun vlucht naar Europa te kunnen vervolgen. Het duurde 6 maanden voordat hij Nederland bereikte.
Wahid schiet vol als hij zegt: “Dit is de eerste keer na acht jaar dat ik zo gedetailleerd over mijn vlucht uit Afghanistan vertel. Als ik er aan denk wat ik allemaal heb meegemaakt en dat van tevoren had geweten, was ik er nooit aan begonnen. Maar ja, ik had geen keuze, de oorlog in Afghanistan dwong mij ertoe om mijn land te verlaten”.
Vanuit Iran liep hij naar de grens van Turkije. Samen met honderden andere mensen werden ze tegengehouden door grensbewakers en terug gestuurd. Bij een andere grensplaats lukte het hen wel de grens tussen Iran en Turkije te passeren. Door mensensmokkelaars werden alle mensen in een vrachtwagen vervoerd naar een dorp. Van daaruit vertrokken ze naar Istanbul.
In Istanbul moesten ze blijven om geld te sparen voor de oversteek naar Griekenland. De twee Wahid gedurende de vlucht begeleidde gingen werken. Na drie maanden hadden ze genoeg geld om een mensensmokkelaar te betalen en konden ze hun vlucht vervolgen.
Wahid kijkt voor zich uit, zucht een keer diep:
Het was echt verschrikkelijk. Het was nacht. Het regende. Een kleine boot voor 10 mensen, waar 40 mensen in waren gepropt. Iemand moest leren varen, want de smokkelaar ging niet mee. Ik zat aan de rand van de boot. Iedereen was aan het huilen en schreeuwen. Het water kwam langzaam in de boot. Dit is mijn dood, dacht ik.
Wahid Safari
Een reis wat anderhalf uur moest duren, werden vijf uur in doodsangst. Uiteindelijk kwamen ze aan bij Lesbos en werd Wahid door vrijwilligers opgevangen. Twee dagen was de straat zijn slaapplek, er was geen tent. Een strenge winter en alles wat nat. Na registratie in Mytilini volgde een reis naar Athene. Via Macedonië, Servië, Kroatië, Hongarije, Oostenrijk, Duitsland kwam Wahid uiteindelijk in Nederland aan.
Wahid kijkt vol afschuw als hij vertelt: “De grenscontroles waren gruwelijk. Vooral in Hongarije. Mensen werden met stokken in elkaar geslagen door soldaten. Aan de grenzen was veel mensenhandel. Er zijn kinderen en jongeren van de radar verdwenen”.
Wahid werd door de twee jongens die hem begeleidde naar Arnhem gebracht. Het moment dat hij er alleen voor stond als veertienjarige. De jongens vertrokken. Met behulp van mensen die zich over hem bekommerde kwam hij in Ter Apel aan.
Het was het jaar waarin ook veel mensen uit Syrië moesten vluchten, toen de grenzen nog niet potdicht zaten. Het jaar waarin Angela Merkel de bekende slagzin Wir schaffen das lanceerde op 31 augustus 2015, tijdens het hoogtepunt van de Europese vluchtelingencrisis.
Als ik nu zou moeten vluchten, was het heel anders verlopen. Het is nu allemaal veel harder en ik weet niet of ik Nederland bereikt zou hebben.
Wahid Safari
Omdat hij minderjarig was, werd Wahid bij een Afghaans pleeggezin in Nieuwegein ondergebracht. Hij kon daar naar school en na anderhalf jaar kreeg hij een verblijfsvergunning. Hij is veilig.
Bij de vraag wat hij mist aan Afghanistan zegt Wahid zonder twijfel: “De mensen in mijn land zijn echt veel warmer. Het leven is simpeler. Het draait niet zoals in Nederland om status en uiterlijkheden. Je hebt elkaar. In Nederland heeft iedereen zo’n druk leven, mensen zijn erg bezig met de buitenkant. In Afghanistan ben je niet rijk als je geld, een mooie auto of dure kleding hebt, maar ben je rijk van binnen door de mensen om je heen”.
Tekst en beeld: Mona van den Berg.
